شواهد سنگ نگاری و ژئوشیمیایی رستیت (کانی های باقی مانده از خاستگاه) در توده های گرانیتوئیدی گل زرد و دره باغ (الیگودرز، استان لرستان)

توده­های گرانیتوئیدی الیگودرز (گل زرد و دره باغ) با سن ژوراسیک میانی، بین سنگ های دگرگونی ناحیه ای درجه پایین (اسلیت و فیلیت) جای گرفته و هاله ای از سنگ های دگرگون مجاورتی با درجه­ی پایین تا متوسط (رخساره آلبیت – اپیدوت هورنفلس) را در پیرامون خود ایجاد کرده است. بر اساس بررسی­های دقیق صحرایی، سنگ نگاری و ژئوشیمی، این گرانیت­ها از نوع s بوده و ترکیب آن­ها از گرانودیوریت تا گرانیت و لوکوگرانیت تغییر می کند. هسته های کلسیک بلورهای پلاژیوکلاز (an84-91) با منطقه بندی پیچیده، زینوکریست­های آندالوزیت، گارنت خرد شده با ترکیب نسبتاً یکنواخت alm70py22gro4sps4 در مرکز، مجموعه­ی کانیایی بیوتیت­های کوچک ± سیلیمانیت و کانی­های فرعی زیرکن، مونازیت و آپاتیت در بخش­های گرانودیوریتی شواهدی از کانی­های باقی مانده از ذوب سنگ خاستگاه بوده و در واقع جزء کانی­های رستیتی به حساب می آیند. این ادعا در این پژوهش، براساس بررسی­های دقیق سنگ­نگاری و شواهد ژئوشیمیایی به خوبی اثبات شده و به نظر می رسد بیشتر تغییرات ترکیبی در گرانودیوریت­ها به دلیل جدایش کانی­های رستیتی از ماگما و در لوکوگرانیت­ها به دلیل تبلور تفریقی در مراحل بعدی است. وجود دایک­های مافیک در داخل توده­های نفوذی یاد شده، نشانه­ای از قرار گرفتن ماگماهای مافیک ناشی از زون فرورانش و عاملی برای تامین گرمای لازم برای ذوب سنگ­های پوسته ای بوده است.